|
یه زمانی همه ی بارون های دنیا خیلی دوست داشتن تو کربلا باشن... می خواستن برن کمک... کمک طفلی شیرخوار... کمک باباش... کمک عمّه... کمک رباب... کمک دختری سه ساله... کمک عمو... کمک علیّ اکبر... کمک قاسم... کمک دامن های آتش گرفته...
اشک شیعه هم فریاد گر این بیته که : ببار ای بارون ، ببار...
شنیدم یه شیعه طوری تکه پاره شده که دیگه نتونستن بشناسنش... مگه خونش از خون علیّ اکبر رنگین تر بوده؟!...
ببار ای ابر بهار ببار ای ابر بهار با دلم به هوای زلف یار ببار ای ابر بهار با دلم به هوای زلف یار داد و بیداد از این روزگار ماه دادن به شبهای تار ای بارون بر کوه و دشت و هامون ببار ای بارون ببار ای ابر بهار ببار ای بارون ببار با دلم گریه کن خون ببار در شبهای تیره چون زلف یار بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون دلم خون شد خون ببار بر کوه و دشت و هامون ببار به سرخی لبهای سرخ یار به یاد عاشقای این دیار به کام عاشقای بی مزار ای بارون
شهاب [ یکشنبه 88/2/6 ] [ 4:8 عصر ] [ ]
[ نظر ]
|
|
[ و نوشتم بیاد دوست شهیدم غلامرضا زوبونی ] |